Χτες το βράδυ,ή μάλλον προχτες,μιας και είναι περασμένες 12,για την ακρίβεια 4 και κάτι,εκεί που σάπιζα στον υπολογιστή μου κι ετοιμαζόμουν να πάω γυμναστήριο,λαμβάνω μήνυμα από φίλο.Πάμε στην κοπή πίτας του τάδε ιδρύματος;Κάναμε κάτι σεμινάρια εκεί,και ήθελε να δει μια κοπελιά που του αρέσει.Ήθελα κι εγώ να δω μια άλλη,δε βαριέσαι λέω,πάμε,και το έκαψα το γυμναστήριο.Βασικά δεν το έκαψα ακριβώς,ετοιμάστηκα να πάω,έφαγα μια μπανάνα για ενέργεια,άναψα και το "θερμοσίφουνα" (όσο περίμενα να χωνέψω κάπως τη μπανάνα να μη μου ανεβαίνει στο στομάχι ενώ τρέχω στο διάδρομο) να είναι έτοιμος για όταν γυρίσω,να κάνω το μπάνιο μου και να φύγω.Ε,όσο περίμενα είδα και το πιο πρόσφατο Hunter X Hunter.Επεισοδιάρα btw,όπως και όλα του Hunter X Hunter.Με αυτά και με κείνα,από 4 πήγε 5,με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνω.Αυτό πάει να πει κακή διαχείρηση χρόνου.
Τελοσπάντων ξεφύγαμε.Αφού τελικά δεν πήγα να γυμνάσω την κορμάρα μου,έβαλα λίγο Donkey Kong Country Returns 3D που είχα παραλάβει την ίδια μέρα.Παραλίγο να κάνω ragequit στην πρώτη πίστα μέχρι να μπω στο ρυθμό του τίτλου.Έπαιξα και τελείωσα όλο τον πρώτο κόσμο κοιτώντας παράλληλα το ρολόι,μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω.
Φεύγω λοιπόν,βρίσκω τα φιλαράκια τα καλά,και ξεκινήσαμε για την κοπή της πίτας.Περπατάμε κάνα δεκάλεπτο μέχρι τη στάση του μετρό,παίρνουμε το συρμό και φτάνουμε στη στάση μας.Περπατάμε λίγο μέχρι να το βρούμε και φτάνουμε στον προορισμό μας.
Φτάνουμε σε ένα κτίριο του οποίου η είσοδος δεν μας προϊδέαζε για το τι θα επακολουθούσε στο εσωτερικό του κτιρίου.Μπαίνουμε μέσα,και βλέπουμε ένα χώρο σαν καφέ-μπιστρό,ανεβαίνουμε τη σκάλα και να'μαστε,στο χώρο της εκδήλωσης.
Παίζει να ήμασταν οι πιο ξέμπαρκοι εκεί μέσα.Μεταξύ άλλων,καθώς και γνωστών τηλεπερσόνων,βλέπουμε τον πρόεδρο του ιδρύματος,τον χαιρετάμε,παλικάρι από τα λίγα λέμε,τυπάρα και μορφή απίστευτη.Μας είχε κάνει ένα μάθημα κι αυτός,δεν τον χαιρετήσαμε έτσι στο ξέμπαρκο.Πάμε καθόμαστε σε ένα καναπέ,με ένα τραπέζάκι μπροστά μας,και καρέκλες γύρω γύρω.
Στο χώρο παρευρίσκονταν κάτι "θειάδες",γνωστές των ας πούμε ποιητών,θα εξηγήσω παρακάτω γιατί,μέλη και εργαζόμενοι του ιδρύματος,ένας πασίγνωστος Έλληνας ποιητής,που μόνο εγώ δεν ήξερα και άλλοι.
Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος με τρόπο και στυλ που θύμιζε άλλες εποχές,είχε μέσα δεξιά στο πλάι μια μικρή μπάρα,με προσωπικό για να εξυπηρετεί το κοινό,μια μικρή πόρτα που οδηγούσε στις τουαλέτες,ενώ ο υπόλοιπος χώρος ήταν γεμάτος τραπεζάκια,με καναπέδες και καρέκλες γύρω γύρω.
Στο κέντρο είχε στηθεί μια μικρή εξέδρα,με ένα μικρό έδρανο και 3 καρέκλες γύρω του για να κάθονται "αι ποιηταί",καθώς και μικρόφωνα στην άνωθεν επιφάνεια για να τους ακούμε.Στην αίθουσα ήταν διάχυτο ένα ημίφως.
Με αυτά και με κείνα,σκάει μύτη η διοργανώτρια,η οποία και μας είχε προσκαλέσει στην εκδήλωση,και ήταν και η εισηγήτρια του σεμιναρίου που παρακολουθούσαμε.Το μωρό μου,κούκλα ήταν,όπως πάντα.Ειδικά με τα γυαλάκια της,της πάνε απίστευτα.Αχέμ,ξέφυγα πάλι.Μαζί της ήταν κι άλλες συναδέλφισσές της.Άλλες γνωστές άλλες όχι.Η κοπελιά που ήθελε το φιλαράκι μου δεν ήταν μαζί τους.Ήρθε αργότερα βέβαια.
Παραγγέλνουμε τα ποτά μας,εγώ πήρα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.Οι άλλοι πήραν κρασί και ουίσκι αντίστοιχα.Όχι ότι έχει σημασία βέβαια.
Η βραδυά ξεκινάει.Ο πρόεδρος κάνει τις εισαγωγές του και μετά ξεκινάει ο συμπαθέστατος γεράκος aka ο γνωστός ποιητής που όλοι ξέραν,εκτός από μένα,να μας απαγγέλει.Ο λόγος του μεστός και βαρύς.Τον άκουγες και καταλάβαινες ότι ο τύπος τα ζει αυτά που γράφει.Μετά,η μια "θεια" αρχίζει να μας απαγγέλει τα δικά τηςΔεν ξέρω,αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν δεν είχε γερό βύζμα ούτε απ'έξω δε θα πέρναγε.Και μαζί μου συμφωνήσανε όλοι όσοι ανταλλάξαμε απόψεις σχετικά.Μετά από τη "θεια" ξαναπαίρνει τα ηνία ο γεράκος.Απίστευτος,και με χιούμορ.Μετά πάλι η θεια και τούμπαλιν.Μετά χαριτολογώντας,είπε κι η προεδράρα τα δικά της.Καλός ήταν.Όχι για ποιητής,αλλά για κάποιον που απλά την έβρισκε να γράφει στίχους.
Αργότερα ήρθε η ώρα για διάλλειμμα και την κοπή της πίτας.Όποιος κέρδιζε το φλουρί,θα πήγαινε τσαμπέ ταξιδάκι.Τελικά το κέρδισε φίλος του βύζματος,και ω του θαύματος,δεν ξαφνιάστηκε καθόλου...γιατί άραγε;Καλά κλάην,ο πρώτος ήταν ή ο τελευταίος που του χαρίζεται κάτι χωρίς να του αξίζει,απλά ήταν σικέ.
Μετά συνεχίστηκε η βραδυά με τους 3 "ποιητές" (βάζω εισαγωγικά γιατί μόνο ο ένας είναι όντως ποιητής) να μας απαγγέλουν τα "magnum opus" τους και η βραδυά να φτάνει στο κλείσιμο.
Τελικά με τις κοπελιές δεν έγινε τίποτα,αναμενόμενο άλλωστε,just sayin' σε περίπτωση που κάποιος αναρωτιέται.
Μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού,μετρό,πόδια,σπίτι,με μια ενδιάμεση στάση για σουβλάκια.Ήταν περασμένες 12 και κάπως έπρεπε να το τσικνίσουμε.Ναι,και καλά τσίκνισμα,τελοσπάντων.
Όλα τα παραπάνω δεν είχα σκοπό να τα γράψω,το μόνο που ήθελα να γράψω όταν ξεκινούσα την ανάρτηση ήταν το παρακάτω.Δηλαδή οι σκέψεις μου για το όλο θέμα.
Τι ακριβώς κάνω εγώ;Γιατί δεν είμαι στο Γκάζι να τα σπάω;Γιατί κάθομαι και ακούω ποιήση;Τελικά άξιζε τον κόπο,κάπως διεύρυνα τους ορίζοντές μου,έκανα κάτι διαφορετικό,είχε τη φάση του.
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου.Και ο γεράκος,απίστευτος ποιητής,μου άρεσε αρκετά,τόσο που σκέφτομαι μήπως εμβαθύνω περισσότερο.Βέβαια δε μου άρεσε τόσο,όσο το χαμόγελό της.Τίποτα δεν ήταν ομορφότερο από εκείνη,να χαμογελάει.
Τελοσπάντων ξεφύγαμε.Αφού τελικά δεν πήγα να γυμνάσω την κορμάρα μου,έβαλα λίγο Donkey Kong Country Returns 3D που είχα παραλάβει την ίδια μέρα.Παραλίγο να κάνω ragequit στην πρώτη πίστα μέχρι να μπω στο ρυθμό του τίτλου.Έπαιξα και τελείωσα όλο τον πρώτο κόσμο κοιτώντας παράλληλα το ρολόι,μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω.
Φεύγω λοιπόν,βρίσκω τα φιλαράκια τα καλά,και ξεκινήσαμε για την κοπή της πίτας.Περπατάμε κάνα δεκάλεπτο μέχρι τη στάση του μετρό,παίρνουμε το συρμό και φτάνουμε στη στάση μας.Περπατάμε λίγο μέχρι να το βρούμε και φτάνουμε στον προορισμό μας.
Φτάνουμε σε ένα κτίριο του οποίου η είσοδος δεν μας προϊδέαζε για το τι θα επακολουθούσε στο εσωτερικό του κτιρίου.Μπαίνουμε μέσα,και βλέπουμε ένα χώρο σαν καφέ-μπιστρό,ανεβαίνουμε τη σκάλα και να'μαστε,στο χώρο της εκδήλωσης.
Παίζει να ήμασταν οι πιο ξέμπαρκοι εκεί μέσα.Μεταξύ άλλων,καθώς και γνωστών τηλεπερσόνων,βλέπουμε τον πρόεδρο του ιδρύματος,τον χαιρετάμε,παλικάρι από τα λίγα λέμε,τυπάρα και μορφή απίστευτη.Μας είχε κάνει ένα μάθημα κι αυτός,δεν τον χαιρετήσαμε έτσι στο ξέμπαρκο.Πάμε καθόμαστε σε ένα καναπέ,με ένα τραπέζάκι μπροστά μας,και καρέκλες γύρω γύρω.
Στο χώρο παρευρίσκονταν κάτι "θειάδες",γνωστές των ας πούμε ποιητών,θα εξηγήσω παρακάτω γιατί,μέλη και εργαζόμενοι του ιδρύματος,ένας πασίγνωστος Έλληνας ποιητής,που μόνο εγώ δεν ήξερα και άλλοι.
Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος με τρόπο και στυλ που θύμιζε άλλες εποχές,είχε μέσα δεξιά στο πλάι μια μικρή μπάρα,με προσωπικό για να εξυπηρετεί το κοινό,μια μικρή πόρτα που οδηγούσε στις τουαλέτες,ενώ ο υπόλοιπος χώρος ήταν γεμάτος τραπεζάκια,με καναπέδες και καρέκλες γύρω γύρω.
Στο κέντρο είχε στηθεί μια μικρή εξέδρα,με ένα μικρό έδρανο και 3 καρέκλες γύρω του για να κάθονται "αι ποιηταί",καθώς και μικρόφωνα στην άνωθεν επιφάνεια για να τους ακούμε.Στην αίθουσα ήταν διάχυτο ένα ημίφως.
Με αυτά και με κείνα,σκάει μύτη η διοργανώτρια,η οποία και μας είχε προσκαλέσει στην εκδήλωση,και ήταν και η εισηγήτρια του σεμιναρίου που παρακολουθούσαμε.Το μωρό μου,κούκλα ήταν,όπως πάντα.Ειδικά με τα γυαλάκια της,της πάνε απίστευτα.Αχέμ,ξέφυγα πάλι.Μαζί της ήταν κι άλλες συναδέλφισσές της.Άλλες γνωστές άλλες όχι.Η κοπελιά που ήθελε το φιλαράκι μου δεν ήταν μαζί τους.Ήρθε αργότερα βέβαια.
Παραγγέλνουμε τα ποτά μας,εγώ πήρα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.Οι άλλοι πήραν κρασί και ουίσκι αντίστοιχα.Όχι ότι έχει σημασία βέβαια.
Η βραδυά ξεκινάει.Ο πρόεδρος κάνει τις εισαγωγές του και μετά ξεκινάει ο συμπαθέστατος γεράκος aka ο γνωστός ποιητής που όλοι ξέραν,εκτός από μένα,να μας απαγγέλει.Ο λόγος του μεστός και βαρύς.Τον άκουγες και καταλάβαινες ότι ο τύπος τα ζει αυτά που γράφει.Μετά,η μια "θεια" αρχίζει να μας απαγγέλει τα δικά τηςΔεν ξέρω,αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν δεν είχε γερό βύζμα ούτε απ'έξω δε θα πέρναγε.Και μαζί μου συμφωνήσανε όλοι όσοι ανταλλάξαμε απόψεις σχετικά.Μετά από τη "θεια" ξαναπαίρνει τα ηνία ο γεράκος.Απίστευτος,και με χιούμορ.Μετά πάλι η θεια και τούμπαλιν.Μετά χαριτολογώντας,είπε κι η προεδράρα τα δικά της.Καλός ήταν.Όχι για ποιητής,αλλά για κάποιον που απλά την έβρισκε να γράφει στίχους.
Αργότερα ήρθε η ώρα για διάλλειμμα και την κοπή της πίτας.Όποιος κέρδιζε το φλουρί,θα πήγαινε τσαμπέ ταξιδάκι.Τελικά το κέρδισε φίλος του βύζματος,και ω του θαύματος,δεν ξαφνιάστηκε καθόλου...γιατί άραγε;Καλά κλάην,ο πρώτος ήταν ή ο τελευταίος που του χαρίζεται κάτι χωρίς να του αξίζει,απλά ήταν σικέ.
Μετά συνεχίστηκε η βραδυά με τους 3 "ποιητές" (βάζω εισαγωγικά γιατί μόνο ο ένας είναι όντως ποιητής) να μας απαγγέλουν τα "magnum opus" τους και η βραδυά να φτάνει στο κλείσιμο.
Τελικά με τις κοπελιές δεν έγινε τίποτα,αναμενόμενο άλλωστε,just sayin' σε περίπτωση που κάποιος αναρωτιέται.
Μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού,μετρό,πόδια,σπίτι,με μια ενδιάμεση στάση για σουβλάκια.Ήταν περασμένες 12 και κάπως έπρεπε να το τσικνίσουμε.Ναι,και καλά τσίκνισμα,τελοσπάντων.
Όλα τα παραπάνω δεν είχα σκοπό να τα γράψω,το μόνο που ήθελα να γράψω όταν ξεκινούσα την ανάρτηση ήταν το παρακάτω.Δηλαδή οι σκέψεις μου για το όλο θέμα.
Τι ακριβώς κάνω εγώ;Γιατί δεν είμαι στο Γκάζι να τα σπάω;Γιατί κάθομαι και ακούω ποιήση;Τελικά άξιζε τον κόπο,κάπως διεύρυνα τους ορίζοντές μου,έκανα κάτι διαφορετικό,είχε τη φάση του.
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου.Και ο γεράκος,απίστευτος ποιητής,μου άρεσε αρκετά,τόσο που σκέφτομαι μήπως εμβαθύνω περισσότερο.Βέβαια δε μου άρεσε τόσο,όσο το χαμόγελό της.Τίποτα δεν ήταν ομορφότερο από εκείνη,να χαμογελάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου