Ρώσικη βραδιά

Εδώ και ένα μήνα περίπου,έχω ξεκινήσει μαθήματα της Ρωσικής γλώσσας.Δεν το κάνω από ψώνιο,αλλά επειδή το χρειάζομαι στη δουλειά μου.Από κει κι υστερα,δεν είμαι πολύ καλός,όμως πιστεύω είναι και λογικό,όταν μέσα σε ένα μήνα έχω διδαχτεί ύλη ενός χρόνου.Ναι τα μαθήματα είναι αρκετά ταχύρρυθμα με αποτέλεσμα κάπου να χάνεται η μπάλα και να απαιτείται πολύ διάβασμα,κάτι που απαιτεί χρόνο.Χρόνο τον οποίο για κάποιο ανεξήγητο λόγο δε διαθέτω.
Στο θέμα μας όμως.Το περασμένο Σάββατο,το φροντιστήριό μας διοργάνωσε Ρώσικη βραδιά σε κεντρικό μαγαζί της Αθήνας με αφορμή την κοπή της πίτας τους.
Φτάσαμε εκεί γύρω στις 9 το βράδυ και κάτσαμε στο τραπέζι μας.Αρχίσανε να σερβίρονται τα φαγητά και τα ποτά,ενώ παράλληλα έπαιζα ρώσικη μουσική και χορεύανε οι παρευρισκόμενοι ρώσικους παραδοσιακούς χωρούς.Μετά ανεβήκαμε και τραγουδήσαμε παραδοσιακά ρώσικα τραγούδια,φάγαμε,ήπιαμε,χορέψαμε.Γενικά περάσαμε πολύ όμορφα.
Το φαγητό ήταν καλό αν και αρκετά καυτερό,μέχρι και η ντομάτα (ή τομάτα όπως είναι το σωστό),δεν ξέρω πως το καταφέρανε αυτό,το ποτό άφθονο και το κέφι περίσσευε.
Κάτι βασικό που ξέχασα να αναφέρω,είναι πως όλοι ήμασταν ντυμένοι λόγω αποκριών.Ανάλογα την ονομασία της ομάδας στην οποία ανήκαμε ανάλογη ήταν και η ενδυμασία.Εμείς ως "Τουρίστες" ήμασταν με κοντομάνικα,καπέλα,γυαλιά ηλίου,πετσέτες θαλάσσης κλπ.είχε τη φάση του.Γενικά ήταν πολύ όμορφα και μια ιδιαίτερη εμπειρία.
Ίσως θα'πρεπε να γράψω περισσότερες λεπτομέρειες,όπως έκανα με τη βραδιά ποιήσης,αλλά βαριέμαι.Ίσως μια άλλη φορά.
Ντασβιντάνια.

Βραδιά ποίησης

Χτες το βράδυ,ή μάλλον προχτες,μιας και είναι περασμένες 12,για την ακρίβεια 4 και κάτι,εκεί που σάπιζα στον υπολογιστή μου κι ετοιμαζόμουν να πάω γυμναστήριο,λαμβάνω μήνυμα από φίλο.Πάμε στην κοπή πίτας του τάδε ιδρύματος;Κάναμε κάτι σεμινάρια εκεί,και ήθελε να δει μια κοπελιά που του αρέσει.Ήθελα κι εγώ να δω μια άλλη,δε βαριέσαι λέω,πάμε,και το έκαψα το γυμναστήριο.Βασικά δεν το έκαψα ακριβώς,ετοιμάστηκα να πάω,έφαγα μια μπανάνα για ενέργεια,άναψα και το "θερμοσίφουνα" (όσο περίμενα να χωνέψω κάπως τη μπανάνα να μη μου ανεβαίνει στο στομάχι ενώ τρέχω στο διάδρομο) να είναι έτοιμος για όταν γυρίσω,να κάνω το μπάνιο μου και να φύγω.Ε,όσο περίμενα είδα και το πιο πρόσφατο Hunter X Hunter.Επεισοδιάρα btw,όπως και όλα του Hunter X Hunter.Με αυτά και με κείνα,από 4 πήγε 5,με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνω.Αυτό πάει να πει κακή διαχείρηση χρόνου.
Τελοσπάντων ξεφύγαμε.Αφού τελικά δεν πήγα να γυμνάσω την κορμάρα μου,έβαλα λίγο Donkey Kong Country Returns 3D που είχα παραλάβει την ίδια μέρα.Παραλίγο να κάνω ragequit στην πρώτη πίστα μέχρι να μπω στο ρυθμό του τίτλου.Έπαιξα και τελείωσα όλο τον πρώτο κόσμο κοιτώντας παράλληλα το ρολόι,μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω.
Φεύγω λοιπόν,βρίσκω τα φιλαράκια τα καλά,και ξεκινήσαμε για την κοπή της πίτας.Περπατάμε κάνα δεκάλεπτο μέχρι τη στάση του μετρό,παίρνουμε το συρμό και φτάνουμε στη στάση μας.Περπατάμε λίγο μέχρι να το βρούμε και φτάνουμε στον προορισμό μας.
Φτάνουμε σε ένα κτίριο του οποίου η είσοδος δεν μας προϊδέαζε για το τι θα επακολουθούσε στο εσωτερικό του κτιρίου.Μπαίνουμε μέσα,και βλέπουμε ένα χώρο σαν καφέ-μπιστρό,ανεβαίνουμε τη σκάλα και να'μαστε,στο χώρο της εκδήλωσης.
Παίζει να ήμασταν οι πιο ξέμπαρκοι εκεί μέσα.Μεταξύ άλλων,καθώς και γνωστών τηλεπερσόνων,βλέπουμε τον πρόεδρο του ιδρύματος,τον χαιρετάμε,παλικάρι από τα λίγα λέμε,τυπάρα και μορφή απίστευτη.Μας είχε κάνει ένα μάθημα κι αυτός,δεν τον χαιρετήσαμε έτσι στο ξέμπαρκο.Πάμε καθόμαστε σε ένα καναπέ,με ένα τραπέζάκι μπροστά μας,και καρέκλες γύρω γύρω.
Στο χώρο παρευρίσκονταν κάτι "θειάδες",γνωστές των ας πούμε ποιητών,θα εξηγήσω παρακάτω γιατί,μέλη και εργαζόμενοι του ιδρύματος,ένας πασίγνωστος Έλληνας ποιητής,που μόνο εγώ δεν ήξερα και άλλοι.
Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος με τρόπο και στυλ που θύμιζε άλλες εποχές,είχε μέσα δεξιά στο πλάι μια μικρή μπάρα,με προσωπικό για να εξυπηρετεί το κοινό,μια μικρή πόρτα που οδηγούσε στις τουαλέτες,ενώ ο υπόλοιπος χώρος ήταν γεμάτος τραπεζάκια,με καναπέδες και καρέκλες γύρω γύρω.
Στο κέντρο είχε στηθεί μια μικρή εξέδρα,με ένα μικρό έδρανο και 3 καρέκλες γύρω του για να κάθονται "αι ποιηταί",καθώς και μικρόφωνα στην άνωθεν επιφάνεια για να τους ακούμε.Στην αίθουσα ήταν διάχυτο ένα ημίφως.
Με αυτά και με κείνα,σκάει μύτη η διοργανώτρια,η οποία και μας είχε προσκαλέσει στην εκδήλωση,και ήταν και η εισηγήτρια του σεμιναρίου που παρακολουθούσαμε.Το μωρό μου,κούκλα ήταν,όπως πάντα.Ειδικά με τα γυαλάκια της,της πάνε απίστευτα.Αχέμ,ξέφυγα πάλι.Μαζί της ήταν κι άλλες συναδέλφισσές της.Άλλες γνωστές άλλες όχι.Η κοπελιά που ήθελε το φιλαράκι μου δεν ήταν μαζί τους.Ήρθε αργότερα βέβαια.
Παραγγέλνουμε τα ποτά μας,εγώ πήρα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.Οι άλλοι πήραν κρασί και ουίσκι αντίστοιχα.Όχι ότι έχει σημασία βέβαια.
Η βραδυά ξεκινάει.Ο πρόεδρος κάνει τις εισαγωγές του και μετά ξεκινάει ο συμπαθέστατος γεράκος aka ο γνωστός ποιητής που όλοι ξέραν,εκτός από μένα,να μας απαγγέλει.Ο λόγος του μεστός και βαρύς.Τον άκουγες και καταλάβαινες ότι ο τύπος τα ζει αυτά που γράφει.Μετά,η μια "θεια" αρχίζει να μας απαγγέλει τα δικά τηςΔεν ξέρω,αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν δεν είχε γερό βύζμα ούτε απ'έξω δε θα πέρναγε.Και μαζί μου συμφωνήσανε όλοι όσοι ανταλλάξαμε απόψεις σχετικά.Μετά από τη "θεια" ξαναπαίρνει τα ηνία ο γεράκος.Απίστευτος,και με χιούμορ.Μετά πάλι η θεια και τούμπαλιν.Μετά χαριτολογώντας,είπε κι η προεδράρα τα δικά της.Καλός ήταν.Όχι για ποιητής,αλλά για κάποιον που απλά την έβρισκε να γράφει στίχους.
Αργότερα ήρθε η ώρα για διάλλειμμα και την κοπή της πίτας.Όποιος κέρδιζε το φλουρί,θα πήγαινε τσαμπέ ταξιδάκι.Τελικά το κέρδισε φίλος του βύζματος,και ω του θαύματος,δεν ξαφνιάστηκε καθόλου...γιατί άραγε;Καλά κλάην,ο πρώτος ήταν ή ο τελευταίος που του χαρίζεται κάτι χωρίς να του αξίζει,απλά ήταν σικέ.
Μετά συνεχίστηκε η βραδυά με τους 3 "ποιητές" (βάζω εισαγωγικά γιατί μόνο ο ένας είναι όντως ποιητής) να μας απαγγέλουν τα "magnum opus" τους και η βραδυά να φτάνει στο κλείσιμο.
Τελικά με τις κοπελιές δεν έγινε τίποτα,αναμενόμενο άλλωστε,just sayin' σε περίπτωση που κάποιος αναρωτιέται.
Μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού,μετρό,πόδια,σπίτι,με μια ενδιάμεση στάση για σουβλάκια.Ήταν περασμένες 12 και κάπως έπρεπε να το τσικνίσουμε.Ναι,και καλά τσίκνισμα,τελοσπάντων.
Όλα τα παραπάνω δεν είχα σκοπό να τα γράψω,το μόνο που ήθελα να γράψω όταν ξεκινούσα την ανάρτηση ήταν το παρακάτω.Δηλαδή οι σκέψεις μου για το όλο θέμα.
Τι ακριβώς κάνω εγώ;Γιατί δεν είμαι στο Γκάζι να τα σπάω;Γιατί κάθομαι και ακούω ποιήση;Τελικά άξιζε τον κόπο,κάπως διεύρυνα τους ορίζοντές μου,έκανα κάτι διαφορετικό,είχε τη φάση του.
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου.Και ο γεράκος,απίστευτος ποιητής,μου άρεσε αρκετά,τόσο που σκέφτομαι μήπως εμβαθύνω περισσότερο.Βέβαια δε μου άρεσε τόσο,όσο το χαμόγελό της.Τίποτα δεν ήταν ομορφότερο από εκείνη,να χαμογελάει.

Η καλοπέραση βλάπτει.

Έχω κλείσει τα 28 εδώ και 2 μήνες περίπου.Έφτασα πρόσφατα στο εξής συμπέρασμα.
Η πολύ καλοπέραση,βλάπτει.Καθιστική ζωή στο μάξιμουμ,πολύ και καλό φαγητό,γλυκά και ποτό,ζωάρα που λέγαμε και στο στρατό.
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα το σώμα να γίνεται πιο αδύναμο,λιγότερο ανθεκτικό και φιλάσθενο.
Πήγα προχτές γυμναστήριο μετά από καιρό,και διαπίστωσα ότι δεν μπορώ να κάνω ούτε τα μισά κιλά από αυτά που έκανα το καλοκαίρι,που είχα το ίδιο βάρος,αλλά η ζωή μου ήταν πολύ πιο δραστήρια.Σκέφτηκα,οκ πρώτη μέρα,θα δούμε την επόμενη φορά.Ξαναπήγα απόψε,τα πήγα πολύ καλύτερα,αλλά το γεγονός παραμένει,το σώμα μου δεν είναι το ίδιο δυνατό με παλιότερα.Κάτι πρέπει να κάνω λοιπόν.Σιγά σιγά θα το ξανχτίσω όπως το είχα στα 20 μου,και ευελπιστώ ακόμα καλύτερο.
Για να δούμε.

The Grimm Theory και επιστροφή

Το σκεφτόμουν καιρό να επιστρέψω,όχι γιατί τα πράγματα δεν πάνε καλά όπως κάποτε που ήταν και ο λόγος που το ξεκίνησα το μπλογκ,όσο έτσι για μένα,επειδή γουστάρω να γράφω ότι μου κατέβει.

Αφορμή στάθηκε το μπλογκ του φίλου Grimmtak με τίτλο The Grimm Theory το οποίο το προτείνω σε όσους από εσάς γουστάρετε τα videogames.Είναι στην αρχή ακόμα,αλλά το παλικάρι κάνει πολύ καλή δουλειά γιατί το γουστάρει το πράγμα.Ρίξτε μια ματιά.
http://grimmtheory.blogspot.gr/


Από κει και πέρα,παρατήρησα πως έχω να γράψω από Ιούλιο 2009,κι έχουμε πλέον Φεβρουάριο 2014.Πάνε καλά τα πράγματα από τότε,όχι όλα,αλλά ναι τα βασικά έχουν φτιάξει.Γιατί γράφω πάλι λοιπόν;Έλα ντε.Ίσως επειδή σήμερα είμαι στα περίεργά μου.Και όχι επειδή είναι 14 Φλεβάρη,χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι.Έχω άλλα θέματα.

Anyway,ίσως αρχίσω να κάνω μια αναδρομή στο τι παίχτηκε όλα αυτά τα χρόνια που απουσιάζω.Για να είμαι ειλικρινής δεν ήμουν καν σίγουρος αν υπάρχει ακόμα το μπλογκ ή το διαγράψανε επειδή ήμουν καιρό ανενεργός.


Θα γίνουν πολλές αλλαγές.Αν δεν βαρεθώ φυσικά.Το ιστολόγιό μου θα αποκτήσει άλλο αέρα και το περιεχόμενο θα αρχίσω να το προσανατολίζω πιο πολύ στο gaming.Ίσως κι όχι.Ίσως ναι,απλά να μην είναι μόνο αυτό.Θα δείξει.Όπως μου τη δώσει.

Καλώς σας βρήκα λοιπόν.

Υ.Γ.1. Η ανάρτηση αυτή γράφτηκε υπό τους ήχους του The Sound of Perseverance των Death.Βασικά οκ δεν πήρε τόση ώρα,μόνο το πρώτο τραγούδι πρόλαβε να παίξει,ονόματι The Scavenger of Human Sorrow.Αλλά επειδή όλη μέρα αυτό ακούω λέω να το σταματήσω μπας και κάνω τίποτα χρήσιμο σήμερα.Έλεγα θα πάω και γυμναστήριο...ναι οκ,καλά κρασιά...

Υ.Γ.2. Το Υ.Γ.1. παίζει να είναι το μεγαλύτερο υστερόγραφο που γράφτηκε ποτέ.Από μένα σίγουρα,αλλά δε νομίζω γενικά,υπάρχουν κι άλλοι πιο βλαμμένοι από μένα.