Γυναίκες...και κάποιες σκόρπιες σκέψεις.

Έχω γνωρίσει πολλές κοπέλες. Ψηλές, κοντές, γεμάτες, αδύνατες, ξανθιές, μελαχρινές, όμορφες, άσχημες, γοητευτικές, έξυπνες, χαζές και πάει λέγοντας. Πολλές από αυτές θα τις ήθελα με παραπάνω από έναν τρόπους στη ζωή μου, όσοι κατάλαβαν κατάλαβαν. Το θέμα όμως είναι πως όταν βρίσκομαι μαζί τους, σπάνια βρίσκω κάποια που να με γοητεύσει ως προσωπικότητα. Ναι,σίγουρα όλες είναι ξεχωριστές με τον τρόπο τους, όμως πειράζει που εγώ απλά δεν το βλέπω; Πειράζει που το 99% αυτών μου φαίνονται ίδιες; Πειράζει που λίγες θεωρώ ξεχωριστές; Και τι γίνεται με αυτές όταν τις βρω; Πειράζει που τις θέλω; Πειράζει που τις καψουρεύομαι; Πειράζει που δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί τις σκέφτομαι;
Και βέβαια πειράζει που να πάρει ο διάολος και να σηκώσει. Και μένα μαζί. Άσχετα, αν λόγω βάρους τον δυσκολεύω. Γιατί συνήθως όταν βρίσκω αυτές τις ξεχωριστές για μένα κοπέλες είναι σχεδόν πάντα με κάποιον άλλον, που δεν μπορεί να τις εκτιμήσει γι'αυτό που πραγματικά είναι αλλά μόνο γι'αυτό που βλέπουνε. Γιατί συνήθως είναι απροσπέλαστες. Γιατί συνήθως δεν είμαι ο τύπος τους. Γιατί απλά...
Μήπως γιατί πολύ απλά είμαι γκαντέμης; Ή ξεχωριστός; Ναι καλά,συνέχισε να το λες αυτό στον εαυτό σου μαλάκα, θα πουν κάποιοι (κακοπροαίρετοι). Δεν ξέρω, ειλικρινά.
Θα μου πουν τώρα κάποιοι, "ωραία ρε φίλε και σε μας τι τα λες όλα αυτά;"Τα λέω γιατί γουστάρω, γιατί μπορώ, γιατί έτσι θέλω. Δε σε υποχρέωσε κανείς να τα διαβάσεις.
Όπως βλέπετε η συγκεκριμένη καταχώρηση δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, είναι απλά κάποιες σκόρπιες σκέψεις. Και όχι, όσες γυναίκες το διαβάσουν να μην το εκλάβουν αρνητικά.Τις λατρεύω τις ρουφιάνες, όπως όλοι μας φαντάζομαι.